Ana Popovic review: Freddie |
 |
Het is twintig jaar geleden dat Ana Popovic landde in Nederland. Daar zette ze in eerste instantie haar studies verder van grafisch ontwerper, maar stapte aldra over naar het conservatorium van Utrecht waar ze jazzgitaar ging studeren. Daarvoor, op haar vijftiende had ze zich al gaan bekwamen op dat instrument, door toedoen van haar eveneens muzikale vader en door het beluisteren van diens uitgebreide collectie bluesplaten. Van haar vader leerde ze de eerste gitaarknepen, maar deze merkte al gauw dat dochterlief snel zijn capaciteiten zou overtreffen. Daarom liet hij haar privé-gitaarlessen nemen, en zij verbaasde haar leraar met haar snelle vorderingen die ze maakte. Spoedig had ze reeds een eigen stijl ontwikkeld. Maar toen de burgeroorlog uitbrak was het gedaan met de pret. Het kommunistische Joegoslavië viel terug uiteen in de staatjes van vóór W.O. I, maar uiteraard niet zonder slag of stoot vanwege de etnische tegenstellingen en politieke belangen die dit met zich meebracht. Ondanks deze achtergrond van politiek geweld en regelrechte oorlog onder het nationalistische regime van Milosovic, beëindigde zij haar humaniora met glans en behaalde een beurs om haar studies verder te zetten als grafisch ontwerper aan de universiteit van Belgrado. Maar ook de muziek begon steeds meer van haar aandacht op te eisen. Samen met haar vriend Rade Popovic (geen familie) had ze een bandje opgericht, met de naam Hush, dat al snel succes oogstte in de clubs en bars van hometown Belgrado. Ze namen zelfs een CD op “Hometown” met beperkte oplage, speelden voor de Servische televisie en hadden honderd gigs per jaar. Nadat ze een bandje had gestuurd naar het Utrechtse conservatorium in 1998, werd ze er een jaar later uitgenodigd om haar gitaarstudie verder te zetten. En dan zijn we terug waar we hierboven begonnen waren. Vanaf nu zit ze in een stroomversnelling. In tien jaar tijd heeft ze het geschopt tot wat ze nu is : een getalenteerde gitarist en songwriter, die ook nog voortreffelijk kan zingen. Ana richt een band op bestaande uit Nederlandse muzikanten, studeren kost geld, dus moet ze optreden en toeren. De Nederlandse en Duitse blues scenes worden voor haar een vast gegeven. Thomas Ruf (van Ruf Records) merkt haar op en een eerste record deal volgt. Voor de opname moet ze naar Memphis, en het album wordt “Hush” genoemd, naar haar eerste band. Ze wordt gevraagd om mee te werken aan een Jimi Hendrix Tribute CD “Blue Haze” en in 2001 is ze de special guest bij Bernard Allison op diens uitgebreide tournée. In 2002 toert ze met de Europese “Jimi Hendrix Tribute Tour”, haalt drie blues awards ‘Best singer’, ‘Best guitarist’ en ‘Best album’. In 2003 keert ze terug naar Memphis voor een derde CD “Comfort to the Soul”, een nominatie voor de W.C.Handy ‘Best New Artist’ award, de eerste keer dat dit een Europeaan te beurt valt, een endorsement van Fender en Dr.Handmade en dies meer. Ze valt op meer dan gunstige wijze op, op het BRBF festival te Peer, en wordt er door Solomon Burke uitgenodigd om de rest van zijn tournée als special guest mee te doen. De triomf toer gaat door met optredens in Europa, USA en Canada. Haar derde CD voor Ruf “Ana ! Live in Amsterdam” wordt opgenomen in de Melkweg. Tournée met Ruf’s Blues Caravan met Sue Foley en Candy Cane. De ene na de andere award volgen mekaar op. Het vele intensieve toeren door de States legt haar geen windeieren op. Ze deelt de podia met Jonny Lang, Ronnie Earl, Los Lobos en Buddy Guy. Uit een contract met Eclecto Groove Records volgt haar fantastische vijfde album “Still Making History”, een mijlpaal die we elders in deze kolommen reeds besproken hebben. In 2008 wordt deze gereleased en even later wordt haar super gezonde baby Luuk geboren. In deze hectische tijden had haast niemand gemerkt dat ze ook nog zwanger was. Ana had er in elk geval niet over geklaagd, zie ook ons interview in dit electronische blad, naar aanleiding van haar optreden in 2008 in Bierbeek bij Blues’d Up, dé Belgische fanclub van Ana. Een tweede deelname aan de “Legendary Blues Cruise” volgt, de eerste was in 2006, als eerste Europese deelnemer ooit. Ana jamt er met Susan Tedeschi, Larry McCray en Bob Margolin. Ze heeft een belangrijke rol in Robert Radler’s gitaar documentaire ‘Turn It Up’ aka TONE, die handelt over ’s werelds beste gitaren en gitaristen. En je raadt het nooit, tussenin vindt ze nog de tijd om een zesde album op te nemen in maart en april van dit jaar. Het kleinood noemt “Blind for Love”, ligt hier voor mijn neus op tafel ter bespreking, wordt op 21 juli in de States gereleased en half september in Europa. Maar, en dit mocht ik van haar al verklappen, wie ondertussen naar één van haar Europese concerten gaat, kan de CD er reeds uit haar eigen handen in ontvangst nemen voor een luttele vijftien euro coins. “Blind for Love” is totaal verschillend van haar vorige CD’s. Mijn eerste indrukken, en die bedriegen me maar zelden, zijn geheel positief. Dit is een zeer sterke plaat geworden van een dametje die weet waar ze mee bezig is. Hoewel de gitaar nog steeds prominent aanwezig is, speelt ze niet alleen de hoofdrol meer. Grote aandacht wordt geschonken aan de zang, haar eigen zang alsook de backing vocals. En de composities zijn af, het zijn echte songs. De arrangementen kloppen allemaal, zitten keurig in mekaar en geen enkel instrument wordt er ten overvloede bijgesleurd. Geen greintje bombast, geen geleuter. Dit album is in heel zijn verscheidenheid, (gospel, jazz en zelfs early sixties rhythm & blues en popsongs wisselen mekaar af) haar meest deep bluesy plaat geworden. Kortom, ze klinkt zo “zwart” als maar enigszins kan. “Nothing Personal” is een geschikt openingsnummer voor een CD als voor een live set. Het komt zowaar het podium of uw huiskamer binnengehuppeld. Het heeft hitpotentiëel zonder daarom een fortuit popnummer te zijn. Mooi gedoseerde blazer riffs trekken het nummer van bij het begin op kruissnelheid. In dit nummer zit een bijdehandse gitaarsolo, zoals op alle nummers trouwens, van Ana. Zeer funky zit “Wrong Woman” in elkaar, met catchy refrein dat nodigt tot meezingen. De weerkerende gitaarlick geeft kracht aan het verhaal, fungeert als het ware als bindtekst. Ook hier weer een prachtige gitaarsolo om het nummer te beëindigen. En weet je wat er nog het mooiste aan is ? Bij geen enkele solo kan je zeggen dat klinkt als zus of zo, ze klinken alle vooral zéér Popovic. “Steal Me Away” is een akoestisch nummer op een eenvoudige rechttoe rechtaan maar effectieve beat. De ratelende bottleneck gitaar, van de hand van Ana, geeft de essentie weer die besloten ligt in het delta-gegeven. Mooie gospelachtige background koortjes. Dit is pure klasse. Hoe bestaat het. Het titelnummer “Blind for Love” is een jazzballad om bij low lights te genieten. Denk aan Sade meets Holyday, alleen speelt deze zangeres ook nog eens gitaar. De piano van Mike Finnigan is er plat op en het koortje halverwege ook. “Putting Out the APB” kan wedijveren met “Nothing Personal” waar het zijn speelsheid aangaat. Amy Winehouse in betere dagen. De samenzang doet zeer fifties meidengroepen aan en klinkt zeer fris tegen de achtergrond van een moderne voortjagende gitaar. “The Only Reason” is een zeer moeilijke zangoefening die Ana met glans doorstaat. Als dit nummer een ietsje minder subtiel wordt gezongen, blijft het niet overeind. Een gitaarsolo op arpeggio’s gebouwd en zeer snel gelickt. Aandoenlijk mooi. Er gaat maar één gedachte door je als je dit hoort : als je dit kan, heb je niets anders ter wereld nog nodig. “Lives That Don’t Exist” brengt ons terug naar het funky territorium van The Meters. Zowel de wah-wah op en neer funky-ende ritme gitaar als de snijdende gitaarsolo’s zijn door Ana ingespeeld. The Isley Brothers kunnen groen worden van nijd als ze dit horen. Een uitgeputte maar voldane witteMVS
|
|
Tracks: 1 Nothing Personal
|
|
more info: year: 2009 artist: Ana Popovic label: Delta Groove Music
|
|